Περιμένω ίσως
τους ανέμους που θυμίζουν μια γυναίκα του Βορρά.
«Άραγε ήσουν αγκάθι ξεχασμένο στο χέρι μου;
Με αντικρούει
και εξαπολύει τα παγωμένα της ρόδα στο κορμί μου.
Τότε εγώ αφήνω το βρεγμένο πουλί να πετάξει
στον ακάνθινο ουρανό της
για να επιστρέψει σαν βράχος θυσιαστηρίου
ή σαν ξεφτισμένο αγκάθι
και να της πει:
» Ας συναντηθούμε την προηγούμενη νύχτα»
Θα σε περιμένω.