Ψυχοστιξία

Τα χρόνια πέρασαν απ’ το δέρμα μου σα βελόνες.
Το μελάνι έγραφε θάνατος
κι οι μαθητές μου διαμαρτύρονταν
γιατί δεν μπορούσε ο θάνατος να τους παρηγορήσει.
Σαν ταξιδιώτες καρφωμένοι στο παράθυρο
μυξόκλαιγαν που δεν είδαν ελάφι ή σκίουρο
ή που μπορεί ποτέ να μη δουν.
Το νόημά μου παρέμενε ακατάληπτο.
Τι σημασία έχουν οι λεπτομέρειες, τους έλεγα
ποιον άνθρωπο δεν ένιψε στο πρόσωπο ο ήλιος
ποιος άνθρωπος δεν ξεδίψασε με τρεχούμενο νερό.
Κάπου εκεί σταματούσα να μιλώ γιατί
μόνον οι αγέννητοι μπορούσαν να με καταλάβουν
καθώς τα πνευμόνια μου γέμιζα λαίμαργα μ’ αέρα και
με το καθετί βουλιμικά μεθούσα.