Ας ξεκινήσουμε με μια κοινοτοπία : η καλή ποίηση  αφήνει εγκαύματα. Από την πρώτη κιόλας  ανάγνωση. Ακολούθως   εξελίσσεται  σε αποτέφρωση των όσων μέχρι τώρα έζησε, σκέφτηκε, δοκίμασε και κουβάλησε  πάνω του αυτός που τη διαβάζει. Αποτέφρωση που την αισθάνεται  λυτρωτική, γιατί  «τα όμορφα  μυαλά  όμορφα καίγονται», για να παραφράσω τον τίτλο μιας παλιότερης  ταινίας του Ντραγκόγιεβιτς. Ύστερα τινάζοντας   από πάνω του στάχτες  κι αποκαΐδια, βλέπει  πάλι τη δροσιά. Βαθαίνει  η  γλώσσα  του ως εκεί που η ποίηση  σκάβει   και συναντά  το ανέγγιχτο ύδωρ.

Ας συνεχίσουμε με μια άλλη κοινοτοπία:  το ωραίο δε χρειάζεται χιλιόμετρα ύλης ή ιδέας , για  να σαρκωθεί. Του αρκεί  η ελάχιστη επικράτεια, το ένα  χιλιοστόμετρο, για να αποδείξει την εκτοπιστική  του δύναμη. Καταφέρνει    με  το σώμα νάνου να ρίχνει  σκιά  γίγαντα.

Μικρό  σε μέγεθος  και σε  περιεχόμενο  το  βιβλίο της  Ευθυμίας  Γιώσα (είθε να συνεχίσει με τέτοιες   διαστάσεις), αλλά  με σκιά γίγαντα. Όπως ακριβώς η  στεγνή μορφή  στο  εξώφυλλο,   που μοιάζει με την κορυφή  από  ένα βουνό ύπαρξης. Αν και  δε  συμπαθώ  τις ορολογίες , η ποίησή της  συνομιλεί  με το υπαρξιακό , χωρίς να μπαίνει  στο  κλουβί  μιας  υπαρξιστικής απεραντολογίας. Τα υλικά  είναι  όσο σάρκινα   κι όσο  άυλα  πρέπει. Μήτε  πόντο  παραπάνω. Και τα φαντάσματα  προτιμούν τα «οριστικά άρθρα». Σαν  μια  παραξενιά  της  μεταφυσικής  τους  καθημερινότητας  , σαν μια «εθιμοτυπική  επίσκεψη»  στο  απτό  και στο  συγκεκριμένο, που την αντέχουν  μόνο από  ανάγκη . Για  λόγους  διανυκτερεύσεως. Μέχρι  να ξημερώσει  και  να δείξουν την αληθινή χροιά της φωνής τους , «σαν  ηπειρώτικο  μοιρολόι».