Η παρουσία του Θανάτου στην ποίηση του Φωστιέρη δεν αποτελεί απλώς ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται σταθερά μέσα στον χρόνο της. Είναι μια διαρκής φιλοσοφική διαλεκτική από το 1971 και το «Μεγάλο Ταξίδι», η οποία ωριμάζει, όπως ωριμάζουν οι αληθινές σχέσεις. Παλαιότερα  σαν νεανική αυθάδεια απέναντι στο πολύ μέλλον, άλλοτε σαν ποιητική ιδέα, άλλοτε σαν φάντασμα, άλλοτε σαν ανθρώπινο ένστικτο, άλλοτε σαν άσκηση γραφής. Σε αυτή όμως τη συλλογή, χωρίς να παρεκκλίνει από την αναγνωρισμένη του τεχνική τού κεκαλυμμένου συναισθήματος μέσα από μια διανοητική σκέψη, με τις λέξεις πάντα να προσφέρουν την ηχητική τους στην οικοδόμηση του νοήματος, την παιγνιώδη πορεία των συλλογισμών, τον διάλογο με την ποιητική τέχνη και τη σταδιακή μετατόπιση των υλικών όντων σε έννοιες, ο Φωστιέρης ενατενίζει τον Θάνατο από μια θέση ευεργετούμενου, αλλά και ευεργέτη. Γιατί όπως «η αιωνιότητα γίνεται βαρετή»  για τον θνητό γίνεται και για τον Θάνατο. Και τα επίγεια δημιουργήματα  είναι αποτελέσματα της αγωνίας του ανθρώπου να  ξεπεράσει τη στενότητα του χρόνου, αλλά και του θανάτου να δικαιολογήσει την ύπαρξή του. Μια αμφίδρομη, δηλαδή, σχέση.  Ο Φωστιέρης υπό το πρίσμα αυτής της φαινομενικά ατάραχης- ψύχραιμης θέασης που του προσφέρει η ψυχολογική του ενόραση, η συναισθηματική του δομή, αλλά και η εμπειρία του αρκούντως για συμπεράσματα -αλλά ποτέ αρκετού- βιωμένου του πια χρόνου, συνομιλεί με -και όχι για- τον Θάνατο, σαν δυο φίλοι που κάθονται στα σκαλοπάτια μιας Φιλοσοφικής Σχολής στην Αρχαία και Νέα Αθήνα και ατενίζουν τη Ζωή που περνάει από μπροστά τους ως παρελθόν, παρόν και μέλλον.

Σπύρος Αραβανής

`

Η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ

Πόσο στ’ αλήθεια βαρετή
Ολόκληρη αιωνιότητα.

Και πόση πλήξη
Ένα πνεύμα ολόγυμνο
Να κολυμπάει στα χάρη διαρκώς,
Χωρίς την άχαρη
Φροντίδα ενός κορμιού
Χωρίς τ’ αγκάθια του έρωτα
Χωρίς το δέος
Ή το δέλεαρ
Μιας Κρίσης που εκκρεμεί,

Χωρίς τον φόβο
Ενός ανέκκλητου θανάτου.