Μετρώντας τις τροπαιοφόρες διαψεύσεις

που σχίζουν τα σπλάχνα με την ακρίβεια νυστεριού

θάλλοντας νέες ελπίδες σαν μελλούμενες ήττες

περπατώ στο σύμπαν.

Αυτό που μας στερήθηκε είναι ό,τι μας μετακινεί

προς εκείνη την πλευρά της σελήνης

με τοπικά χαμηλό υψόμετρο και ανυψωμένα χείλη.

Ω σκοτεινή ρίζα της αισιοδοξίας

πόσο ακόμα θα ανθίζεις σε έδαφος στρυφνό

διακλαδώνοντας το άπειρο

με την ψευδαίσθηση της ύπαρξης;

Μια νεκρή πολυθρόνα ισούται με εκατομμύρια φωνές

κι ένας σβησμένος δαυλός με χιλιάδες φωτόνια οργής

κι όμως η στοργή δυο μόλις γράμματα πρωθύστερα

και ο θρόνος ένα θρόισμα χωρίς το σώμα.

Γενιά μου, σκαμναγκάθι του ερέβους

γενιά μου, σκοτωμένο αγρίμι στο λαρύγγι του Θεού

γενιά μου, αμήχανη και μηχανογραφική

καθρεπτισμένη σε στάσιμα νερά σαν φαγιούμ.