Αλεξάντερ Βερτίνσκι – Αχρείαστη επιστολή

Ελάτε. Μη φοβάστε.
Θα γίνουμε φίλοι,
Είναι καιρός και για τους δυο μας να ξεκουραστούμε απ’ την αγάπη,
Επειδή, αλίμονο, ούτε τα λόγια,
Ούτε τα δάκρυα θα την επιστρέψουν.

Θα κολυμπάμε, θα γελάμε, θα μαζεύουμε μανταρίνια,
Μες στη λευκή στενή βάρκα θα φεύγουμε για τον φάρο.
Στο ηλιοβασίλεμα, όταν θα γίνει το βράδυ λιλά
Θα διαβάζουμε βιβλία για μέρη μακρινά.

Στις καυτές πέτρες τη χελώνα θα πιάσουμε,
Εγώ μικρούς κάβουρες στα χέρια σας θα φέρω.
Και την αγάπη θα θάψουμε, την αγάπη θα σκεπάσουμε
Με τα περσινά φύλλα στο πράσινο δάσος.

Κι όταν ο ισχνός μήνας θ’ αρχίσει να ασημίζει
Και η λιλά θάλασσα θα φεύγει για την αμμουδιά,
Σε εσάς θα φανερωθεί το λευκό ασημένιο πουλί
Το γιότ του ναυάρχου στο κίτρινο ακρωτήρι.

Θα ακούμε πώς κλαίνε τα φαγκότα και οι τρομπέτες
Στην ορχήστρα χορού στο μεγάλο καζίνο,
Και για τα δικά σας θλιμμένα παιδικά χείλη
Θα πίνουμε τις νύχτες χρυσό κρασί.

Και την αγάπη εμείς δεν θα ενοχλούμε με λόγια
Αυτή η νεκρή φλόγα πιά δεν θα φουντώσει,
Επειδή, αλίμονο, κανένα όνειρο,
Κανένας στίχος την αγάπη δεν θα επιστρέψει.

(Καλοκαίρι 1938, Τσινγκτάο)

Διαβάστε περισσότερα