Ζωή

Πέρασα στο κλειδί του κόσμου
μια στάση αγάλματος καυχησιάρικη
αποχαιρετιστήρια στις διενέξεις.
Πήγα στους ανθρώπους
τους έιδα να ηχούνται ορθόδοξα
στο ακόνι των διαπληκτισμών.
Ψυχή στα σταυροδρόμια μιας υπομονής
όλα έχουν τρύπες και τρέχει
ο βρυχηθμός του λάρυγγα στεντόρειος.
Εγώ
ο τσαρλατάνος της ησυχίας
δεν μπορούσα να βρω τίτλο σ΄αυτό το σφοδρό άνεμο της παρεξήγησης
υπόνοια καμμία για προδιάθεση ηρεμίας
-έχουμε ένα ακόμη περιθώρειο φθοράς άραγε?-
Φαίνεται πέρασε ειλικρίνεια κάποτε
στα χρειαζούμενα του ανθρώπου για να υπάρξει
μια άλλη ζωή
παρανόμως ένομη.

Εαυτοί

Και τώρα να σου λένε
σου έφερα τα ονόματα να τα συγχωνεύσεις
να τα υδρεύσεις
να τα κάνεις ευδιάκριτα στα σώματα
φουρκέτα που συγκρατά τα πρόσωπα ίδια επάνω σε εγωισμούς
-εκ πέιρας-
που στρώνουν αντωνυμίες στο εσύ και το εγώ.
Μεγάλο σπρωξίδι η ύπαρξη
αυτοδίδακτο
για να το καταλάβεις προυποθέτει τη λόγική μιας έκπληξης
λίγο η κωπηλασία των αισθημάτων
στον τοίχο μιας κοινωνικότητας έκθετης
λίγο η ανακήρυξη του μανταρίσματος
της καλλιτέχνιδος φύσης
άφθονα είδωλα…

Δεν είναι ξακάθαρο πρόσχημα
η συντήρηση των εαυτών!