Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΩΝ ΕΡΑΣΤΩΝ

Η αγωνία του σπέρματος

μη μείνει θρόμβος

ανεκπλήρωτης ηδονής

ηχεί σαν ρόγχος φθινοπώρου

στο ικρίωμα του χειμώνα

τώρα που έρχονται οι μεγάλες μάχες

για τους σιελογόνους αδένες

στις ξεραμένες εκτάσεις των σωμάτων.

Κάθε που κράζει η νυχτωδία

τα σάβανα των κρεβατιών

θρηνώ για τη γενιά των εραστών

που χάθηκαν στα δάση της αναμονής

αξημέρωτοι και ημερωμένοι

δίχως να αφήσουν εκμαγεία καυτής λάβας.

Εγώ ειμί η πέτρα που εξόκειλε της πυραμίδας

το φως που εντοιχίστηκε αυτοβούλως

ο λαξεμένος πόθος της σελήνης

και η αναρριχώμενη φωνή των υδάτων

γι’ αυτό και σας μιλώ

για τις απολήξεις του πάθους

με τη συνείδηση ενός εντόμου

που ίπταται των στιγμών.