Δεν μου φτάνουν οι παλάμες.

Δεν έχω πια χέρια.

Και τώρα πως;

Αφού, εξ ανάγκης τα ‘ριξα καταγής, όπως πλεονέκτης χωρικός

στέρφες παραφυάδες,

όπως την ουρά της κυνηγημένη σαλαμάνδρα.

Έτσι κι εγώ σε έναν αόριστο κίνδυνο αυτομόλησα με αυτοτομή.

Κανείς δεν βλέπει πλέον ποιον χαϊδεύω με τα μάτια,

γλείφω με τη γλώσσα,

του σκάβω με τα δόντια την παλιά ουλή,

το αρχέγονο τραύμα –

άλλωστε κι οι παπάδες ασπάζονται εκ του πλησίον.

Πως να σου σφουγγίσω, λοιπόν, τα αίματα

δίχως απολήξεις;

Τον ιδρώτα πως να σου τον πάρω;

Σήκω κι έλα εσύ.

Στήσου στα πόδια και σύρσου πάνω μου.

Στέγνωσε τα υγρά σου μάτια στο στέρνο μου.

Κρύψου για λίγο μέσα στην μασχάλη μου.

Εκεί θα είσαι ασφαλής.

Ο Πολύφημος, τυφλός, θηλάζει τους αμνούς του.

Αν τα βράδια κοιτάζεις το δέρμα μου,

πάρεις τον λόφο, την ανηφόρα για τη θηλή μου,

θα τα ακούσεις να βελάζουν,

θα τα δεις να πηδούν από τις μάντρες,

τον οικόσιτο κύκλωπα να διηγείται

πως η διαδρομή Ενός ανάμεσα στον κόσμο,

για την επιστροφή στο νοικοκυρεμένο σπίτι του,

τον έκανε να χάσει το φως του,

πως Ένας για να γενεί τρανός

χαμήλωσε ο άλλος.

Έρωτας και Χάρος
με τα χέρια στους ώμους
αντάμα ψέλνουν, του κόσμου,
το χαρμόσυνο μοιρολόι.

Ουράνιες κρούουν καμπάνες•
κρούουν και ανακρούουν•
μες στην πανσέληνη νύχτα
γιορτή σημαίνουν.

Πλήθη κόσμου συρρέουν
στην Ιόνιο γη. Στο ακρογιάλι
συλλέγονται• υψώνουν
το βλέμμα στον σκοτεινό ουρανό.

Η Δόξα κι η Λευτεριά μεγαλοπρεπώς
καταφθάνουν. Ξεπροβάλλουν
πάνω σε άρματα νεφελώδη•
στα χέρια στεφάνι φέρουν.

Ι
Διψώ για μεσημέρι.
Για εκείνο το παλάτι ακινησίας
που ‘ναι μακριά-μέσα μας-
κι ο θάνατος δεν μπορεί να βρει τα κλειδιά του
κι οι ίσκιοι του μένουν δίχως δέντρα.
Εκεί που δεν μπορείς, Μελανέ, να μας βρεις
όσο κι αν ψάξεις.

`

ΙΙ
Στον στίχο κουκούτσια, δάση του μέλλοντος.
Στον τραυλισμό ο ρυθμός
που ζητά το κοτσύφι , μακριά να πετάξει.
Στον λυγμό μου το κύμα της .
Στο κύμα μου ο λυγμός της.
Προσευχή μου Βασίλισσα, του βυθού μου Ρήγισσα που για ύψη πεινάς.
Ωδή των ονείρων που κόβονται απότομα.
Κι αρχίζουν πάλι, όταν ξυπνώ, στη φωνή της:
τα νερά της τα κρύσταλλα , των πάντων συγχώρεση, ουτοπία της συνήθειας.
Παιδιά-χελιδόνια στο κατώφλι της υπόσχεσης.
Παιδιά-λαμπυρίσματα στην τραμπάλα του Ανείπωτου.
Αχινοί από ασήμι – από που να τους πιάσεις ορφάνια χωρίς να γίνεις αγάπη;

Παυσίλυπα

Και τώρα
πόσα παυσίλυπα
να γυαλίσουν
σε λίμνη που έχει στερέψει;
Κοπάδια από πέστροφες
σε ακροβατικά στροβιλισμού
το χάραμα.
Μάγισσες σε σκουπόξυλα
γεμάτες με βατράχια.
Εξάλλου αυτός ήταν ο κόσμος εξαρχής:
κοάσματα σε μέρη σκιερά κι απόκοσμα,
ψαράδες στα κουπιά τους να γελάνε,
άνθρωποι κάτω από παπλώματα
να λένε ιστορίες,
μουτρωμένα παιδιά
να ρουφούν το γάλα τους θυμωμένα.

Ό ὑπολογιστής

Ὅλους μᾶς μαζεύει γύρω του
ὅπως ὁ παπποὺς μου
παλιὰ στὴν Λευκάδα
ὅταν μᾶς ἔλεγε ἱστορίες
δίπλα στὴ σκαμνιὰ..

Οἱ τυχοδιώκτες

Στὸ πρακτορεῖο,
ἐκεῖ ποὺ μεταμφιεσμένη σὲ ὄνειρο
τριγυρνᾶ ἡ ἥττα,
ἐκεῖ συχνάζουν
ντυμένοι τυχοδιώκτες.