‘Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ,’ λέω στον αέρα
και βγαίνει ο αέρας απ’ της φωνής τη φωλιά
που είναι φτιαγμένη από ήχους που με λέξεις ακόμα δε μοιάζουν,
φιλοδοξίες της γλώσσας να συναρθρώσει πασχίζει
περιπλοκάδες του νου ταιριάζει όπως όπως για να μοιάζουν με τέχνη παλιά
κι απ’ τα πουλιά που κάθε τόσο αναθρέφει αρπάζει φτερά
και ξεκινάει να μουτζουρώνει, επινοώντας όσο πάει τη γραφή
τα αλλεπάλληλα δέρματά μου με πυρωμένη κατάπληξη λιώνει
και σε μακροσκελείς απαντήσεις ξεκινάει να ξοδευτεί.

‘Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ,’ λέω και σε σένα
μελωδικά κροταλίζω, στον ύπνο για να μην ξεχαστείς
μ’ απατηλά οράματα τ’ απρόθυμα βλέφαρά σου στηρίζω
για να σου πάρουν το βλέμμα τα αόρατα πλήθη
με προσμονή να κοιτάς εκεί που δεν είναι κανείς,
και να σου πάρουνε τ’ άγγιγμα τ’ άπιαστα χόρτα
που από τα δάχτυλα σφιγμένα λιποθυμούν και γλιστράν,
ανήκουστα μελίσματα σου παίρνουν το σθένος ν’ ακούς
και δεν σου μένει στο τέλος καμιά απ’ τις αισθήσεις
για να την νιώσεις μοιραία και πικρή τη γοητεία
που επιμελώς σε καλύπτει από την ώρα που την πρόσταξα εγώ
και που μετράει με ρυθμό σταθερό τα βήματά σου
από το σπίτι στο θέατρο, κι από τη μια άκρη της σκηνής ως την άλλη
με δουλεμένες κινήσεις και λόγια από πριν μιλημένα
μέσα στην ωρα τη μισή και τη μία
που ένας άλλος πιστεύουμε όλοι πως είσαι, πως κάτι σπουδαίο αναμφίβολα κάνεις,
και πάλι απ’ το θέατρο τα βήματα συναγελάζονται πίσω στο σπίτι
που είναι ζωσμένο με δέντρων λεπτόφτιαχτες όψεις
που αόρατη, σαν ίσκιος μέσα σε ίσκιο, τις φύτεψα εγώ.

Έτσι σκεφτότανε ο έφηβος Ρεμπώ του ποιητή το χρέος και

στα δεκάξι του θα φτάσει στο Παρίσι  να μυρίσει από κοντά

το θυμό της ανθρωπότητας και την ελπίδα των Κομμουνάρων.

Θα ψάξει γύρω του να βρει και άλλους ποιητές μαζί να

κοινωνήσουνε τα νέα ιδανικά. Όμως, ελάχιστους θα βρει

ενώ σπουδαίοι ποιητές – Γκωτιέ, Φλωμπέρ, Ζολά κι άλλοι πολλοί –

για τρομοκράτες και αλήτες, για κτηνωδία κι εφιάλτες θα

μιλήσουν.

Έτσι κι αυτός τα ξυλιασμένα χέρια του στις τσέπες του παλτού

βαθιά θα χώσει κι ονειρευτής θα σκορπιστεί

σε σταυροδρόμια και σοκάκια, απρόσκλητος θα κοιμηθεί

κάτω απ’ το βέλο τ’ ουρανού την πείνα των ξυπόλυτων παιδιών

γεμάτα παγωνιά ν’ αγρικά, όταν σκαρφαλωμένα στου φούρναρη

το φεγγίτη

τη γκρίζα ζύμη θα κοιτάζουν να φουρνίζει.

***

μόνο η σιωπή ακούγεται

η αλήθεια είναι

χτες ήμουν μια ακόμη εικόνα στο μυαλό του θεού

ένα παιδί
με κουρεμένο μαλλί
που μασουλάει το κουλούρι

χτες ήμουν εκείνη που ονειρεύτηκαν οι φίλοι μου

η μάνα μου με σκεφτόταν πριν τη γέννησή μου
όταν με γέννησε με ξέχασε

δεν γινόταν να ξεφύγω από το δίχτυ
χωρίς να χάσω κάποιο μέλος
έστω ένα μικρό δάχτυλο
του δεξιού χεριού

Ματαιότης

Το φώς θα σκοτεινιάσει πάλι
Μετά την εκθαμβωτική συναστρία
Στεφανωμένο την εσπέρα

Ένα σμήνος χάλκινες φωνές
Θα εισβάλει όλο μελαγχολία
Μές στην ανεξερεύνητη σιωπή…