Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΩΝ ΕΡΑΣΤΩΝ

Η αγωνία του σπέρματος

μη μείνει θρόμβος

ανεκπλήρωτης ηδονής

ηχεί σαν ρόγχος φθινοπώρου

στο ικρίωμα του χειμώνα

τώρα που έρχονται οι μεγάλες μάχες

για τους σιελογόνους αδένες

στις ξεραμένες εκτάσεις των σωμάτων.

Κάθε που κράζει η νυχτωδία

τα σάβανα των κρεβατιών

θρηνώ για τη γενιά των εραστών

που χάθηκαν στα δάση της αναμονής

αξημέρωτοι και ημερωμένοι

δίχως να αφήσουν εκμαγεία καυτής λάβας.

Εγώ ειμί η πέτρα που εξόκειλε της πυραμίδας

το φως που εντοιχίστηκε αυτοβούλως

ο λαξεμένος πόθος της σελήνης

και η αναρριχώμενη φωνή των υδάτων

γι’ αυτό και σας μιλώ

για τις απολήξεις του πάθους

με τη συνείδηση ενός εντόμου

που ίπταται των στιγμών.

Σπασμένο παζλ

Θα’ ρθει μια μέρα που ο θάνατος θα γίνει μνήμη,
κομμάτια από σπασμένο παζλ ενωμένα.
Τα δάκρυά μου θα ρέουν πάνω στα μυριάδες
θραύσματα της εικόνας σου,
ενώ θα θυμίζουν αρώματα
από παλαιές εποχές νιότης,πάθους και
σοκαριστικής άγνοιας.

Ιδιοφυείς έφηβοι

Το πρόσωπο του ποιητή ιστορημένο φυλακτό

τις άλαλες νύχτες,

με αινίγματα και όψεις ρημαγμένων,

αντιδικεί

με το φονικό βοριά του τέλους,

με ιδιοφυείς εκπτώσεις παίζει

στο σύμπαν του θανάτου.

Στα σπλάχνα ανοίκειου απογεύματος

ημίθεος έφηβος

ρίγανη στο χιόνι φυτρώνει τη ζωή.

Με εραστές κάθιδρους

και μακάριους εργαζόμενους

στα περίχωρα οιμωγών και φράσεων

αμνός του θεού, ο ποιητής

στην αριθμητική του Άδη είναι χρεωμένος.

Ακροβάτης,

στο σκοινί του έρωτα

την τελειότητα  της προδομένης σάρκας μετρά

με λέξεις και σημεία στίξης,

σε μια αυστηρή δασυνόμενη

διδασκαλία, ήχων, γραμμάτων και ρυθμού.

ΕΚΜΑΓΕΙΑ ΑΝΕΜΩΝ

1

Αφού καψαλίσω τις άκρες τους

Ανάβω τους ανέμους

Τρελός χορός.

2

Φυσάει δεν αστειεύεται

για να σπρωχτεί το πέλαγο

σ ΄ανήκουστη σφαγή.

Πάνω απ΄τις Μυκήνες τα Ψαρά

το Μοναστήρι τη Σμύρνη

και το Δίστομο.

Θα κομπιάζει η φωνή μας μια ζωή.

Αφιέρωση

 Αγιασμένο κορμί του Δεκέμβρη

τόπος παρθένος , γαλακτερός

 Ανάμεσα στο κοράκι και τον γλάρο ακούγεται

 η φωνή του ανθρώπου ˙ ποτάμι ακίνητο

Ας είναι η ψυχή του φίλου να στέργει

  σύντροφος στο κρύο και τη σιωπή

 Τόση σκέψη που δεν έγινε λόγος

Μα έτσι κι αλλιώς αναπόφευκτο τέλος

Μια μελωδία δίχως λόγια

Οι λέξεις θνητές , μα η αλήθεια μέσα βαθιά

  Η δική μου, η δική σου…