ΤΟ ΖΑΦΤΙ

Πλάι σε κάποιο τζάκι
θα ’σαι λέω,
καθισμένη,
τ’ ουρανού.
Στο παραγώνι.
Σαν τότε
που μ’ ορμήνευες
πώς να την κάνω ζάφτι
τη ζωή
για να τα καταφέρω.

Θα λες ακόμα ιστορίες
για φαντάσματα,
για λύκους
που έπεσαν στα πρόβατα
και για σοδειές χαμένες.
Θα λες,
για φτώχεια
και για Κατοχή
και πάντοτε με καραμέλες,
γεμάτες θα ’ναι οι τσέπες σου,
για όλα τα μικρά
που παίζουνε,
στ΄ουράνιου τόξου τα σοκάκια.

Ξέρεις,
πάει πολύς καιρός
κι εμείς εδώ,
σκορπίσαμε.
Ξεράθηκε κι η μυγδαλιά
που ’χες φυτέψει.

Κι εγώ,
δεν τα κατάφερα.

Ἄβολα φτερά
Στὸν κ. Μάνο Τασάκο

Μόλις χτυπήσω κάρτα,
ρυτιδώνουν
τὸ κυνηγητὸ
τὰ μῆλα
ἡ μακριὰ γαϊδούρα.

Στὴν ἔξοδο,
ἔχει μείνει
ἕνα παιδάκι
μόνο,
ποὺ ἀκόμα δὲν τολμάει
νὰ φτάσει
ὡς τὸ ἑκατό..

• 1 •

“Shall be lifted? -Never more” *

Το σκήνωμά μου θα αγγίξεις

Όλο το χρόνο στέγνωνα τον πόθο
Στέγνωνα τη λαχτάρα να μαραθεί
Να σβήσει

Και με κοιτούσα
-προσπαθούσα-
μέσ’ απ’ τα μάτια σου,
ή έστω
από αυτό που υπέθετα πως ήταν
το δικό σου εκπεφρασμένο βλέμμα

Με εξουθένωσαν οι εικασίες
με απογύμνωσε η απόγνωση

Πλοίο-φάντασμα

Καράβι πεθαμένο.
Σκιά νερού θαλασσινού –
σκαρί νεκρό, πολλά χαμένο.
Το πλέει το κύμα δίχως ρότα.
Χτυπούνε κι οι αιώνες τα ίσαλά του.
Δεν έχει στίγμα μήτε φώτα.
Πάει του κάκου, του Κακού
κι ανήκει του Θανάτου.

ΤΟ ΑΔΙΚΑΙΩΤΟ ΤΟΥ ΧΩΜΑΤΟΣ ΧΑΣΜΟΥΡΗΤΟ

Ήρθαν τα καρφιά που αγκυλώνουν
με το πρόσχαρο γέλιο του δύτη
που σαλτάρει στο τσιμέντο και σπάει τα δόντια του.

Τα κοίταζα με το πάθος του συλλέκτη.
Δεν ήξερα τι να δώσω γι’ αντάλλαγμα.
Το μυαλό μου νερουλό μπαλάκι στα χέρια του γίγαντα πίσω απ’ το πέπλο.
Έπαιρνε το σχήμα της παλάμης του.
Κάθε λεπτό να στριφώνει με βία.

Και το ανοιχτό στόμα του σκύλου
το τάνυσμα της σοφής γάτας
το αδικαίωτο του χώματος χασμουρητό.