Αφοσίωση
Την αρρώστια την κόλλησα απ’ τον παππού.
Σε κάθε επίσκεψη, έβγαζε με περηφάνεια να παίξει το νέο του απόκτημα. Κάποιον δίσκο που ‘χε μόλις πάρει. Περίεργος για όλες τις μουσικές του κόσμου: ασυνήθιστο, για κάποιον σχεδόν αναλφάβητο.
Την αφοσίωσή του στη συλλογή – συχνά κρατούσε γι’ αυτήν πολύτιμο μέρος απ’ τον πενιχρό μισθό ενός επινικελωτή – την αντιμετώπιζαν οι άλλοι με συγκαταβατικό χαμόγελο. Κάποτε κι αρνητικά: «Έχει οικογένεια στο κάτω-κάτω»
Αλλά εγώ δεν την έβρισκα καθόλου παράξενη.
Στο τέλος είχε ξεχάσει τ’ όνομά μου. Ίσως όμως να θυμόταν, ότι κι εγώ είχα την ίδια απασχόληση.
Την ίδια μανία.
Προσοχή
Τα βινύλια πρέπει να μπαίνουν όρθια στο ράφι. Το ένα δίπλα στ’ άλλο.
Οι απρόσεκτοι τα πετάνε στίβα, σε μια γωνιά. Έτσι πολλές φορές, στραβώνουν. Μετά, δεν παίζουν στρωτά στο πικάπ. Ανεβοκατεβαίνει η βελόνα. Μια τρικυμία 33 στροφών το λεπτό.
Δεν είναι και το μόνο πράγμα, που πιεσμένο απ΄το βάρος, παύει να λειτουργεί σωστά.
Άχαρο
Συλλέγω φωνές.
Κάποιες τις αγαπώ.
Κι άλλες, που εκτιμώ το ταλέντο, την εξυπνάδα,
το αποτέλεσμα.
Συνήθως, αν ξεφορτωθώ δίσκους απ’ τη συλλογή,
είναι αυτές οι δεύτερες.
Άχαρο πράγμα η εκτίμηση.
Κάτι αν πάει στραβά, όταν ο λόγος που τη στήριζε,
εξασθενήσει ή και πάψει, ακυρώνεται κι αυτή.
Ενώ η αγάπη…
Διαβάστε περισσότερα