Εκείνο το βράδυ ξενύχτησα σε μια ταβέρνα της Σύρας. Στην καθολική γειτονιά, στην Άνω Σύρα, τιμούν πάντα τη μνήμη του. Έχουν το μεγάλο πορτραίτο του Βαμβακάρη κρεμασμένο στον τοίχο της ταβέρνας. Στο πράσινο φόντο της ζωγραφιάς, που κυριαρχεί ο γέρος παίζοντας μπουζούκι, φαίνεται θαμπά μια πανέμορφη γυναίκα. Η Φραγκοσυριανή.

   Η λαϊκή ορχήστρα δεν κόλλησε στα παραδοσιακά, κι ας βρισκόταν στη γειτονιά του Μάρκου. Έπαιξε και ταγκό και καζαντζόκ. Για να χορέψει ο κόσμος και να ρίξει χαρτούρα. Το θλιμμένο μπουζούκι (η ψυχή της ορχήστρας) μεγαλούργησε στα συρτοτσιφτετέλια. Στο «Μελαχρινάκι». Στο «Παντρεμένοι κι οι δυο».

   Κι οι θαμώνες, εργάτες απ’ τα ναυπηγεία ή αγρότες σε πετρώδη χωράφια, ξόδευαν λογικά όσο το επέτρεπε η τσέπη τους (μικρή πια η ευμάρεια του νησιού).

   Σ’ αυτή την ξεπεσμένη εργατούπολη η μελαγχολία του μπουζουκιού μου θύμισε την ανεργία μου (αντί να ψάχνω για δουλειά, τριγυρίζω στα νησιά μελετώντας τα προβλήματά τους).

   «Το μπουζούκι είναι δικό μου όργανο», σκέφτηκα. «Μιλά βαθιά μες στην ψυχή μου»… «Κι ο Βαμβακάρης είναι φίλος μου. Άνεργος και ξεπεσμένος γύριζε και ζητιάνευε στα ταβερνάκια».

   Τότε μεγεθύνθηκε το πορτραίτο του γέρου μπρος στα μάτια μου. Ο γέρος φάνταζε μες στην ταβέρνα σαν καθολικός Άγιος κι ας έπαιζε μπουζούκι. Προστάτης και των ορθόδοξων ανέργων.

Διαβάστε περισσότερα

Συκοφαντημένη σκιά στα χαλάσματα, περιφέρεται

ερημοπούλι μαύρο

με το φεγγάρι ν’ αρμενίζει στα μεγάλα της μάτια

και το κεχριμπάρι δεμένο σε Γιαννιώτικο ασήμι στα μαλλιά.

Στο Bλαχομαχαλά στο Φιλιάτι

στις ώχρες τού μεσημεριού όταν η πέτρινη οδύνη μετριέται

στην ελεημοσύνη της θύμησης και στη σιωπή,

στην παλινόστηση της περιπλάνησης

με την προφητεία της απωθημένης αγάπης

και τής προδομένης έγνοιας στο άσωτο βλάστημα τού βάτου,

Μπούμπααλ, με τον αστείρευτο μετανιωμό

και το σβησμένο φανάρι στο χέρι,

με τον άσπρο κρουσταλλένιο λαιμό πριν τον χαράξει το μαχαίρι,

Μπούμπααλ, με την κεντημένη φλαμουριά στο φουστάνι

Μπούμπααλ, με τη φιλιωμένη ερημιά στο βλέμμα

και το φιλί στο μαντήλι.

Ι

Τι σού ‘ταξα τον

ουρανό… Τέλειωσε το

μπλε κοβαλτίου…

ΙΙ

Ηφαιστειώδης
ολόφρεσκη κι άσβεστη
υγρή καυτή γη

ΙΙΙ

Μένεις για μένα
άγγιχτη, σαν τη σιωπή
οσμή κατόπτρου

«Επίσημα και δύστυχα. Πάνω στα χρόνια της αθωότητας»

Μην φθονείτε τους ανθρώπους.

Η οχύρωση κατά του δυσάρεστου είναι η μοίρα για τα ευυπόληπτα

και ανθρώπινα θραύσματα.

Σαν σαιξπηρικοί ηθοποιοί.

Ασφαλείς και άγνωστοι έχαιραν θριάμβου.

Κι ύστερα μπροστά στα επερχόμενα

φαίνονται ψυχροί.

Και ξεσπούν με απρόσμενο πάθος σε κάθε αλλαγή.

…

Επιμένω σε έναν θάνατο σιωπηλό, που

δεν έχει σχέση με τη ζωή κι όσα σεργιάνια αδύνατα υπήρξαν.

Τόσο καλό ή κακό

που πια κι η αλήθεια υπάρχει.

Μέσα του ακόμα κι ο χρόνος είναι φθηνός.

Μα στο λόγο μένει ανώνυμος,

για αυτό και μας ταιριάζει.

Μην φθονείτε τους ανθρώπους.

Αναπόληση

Εσκέπτετο την μείωσην των βαθμών της μυωπίας του εις μηδενικόν επίπεδον

ή τουλάχιστον κατα τέσσαρας μονάδας και την αύξηση του μυϊκου του εκτοπίσματος

δια της επιμόνου άρσεως βαρών,ωσαύτως και την δια επαναλαμβανομένων αντιγραφών

επι φύλλων χάρτου,πλήρην εκμάθηνσην των αρχικών χρόνων των ρημάτων της αρχαίας ελληνικής,

αλλά και της λατινικής ως και της Σανσκριτικής τοιαύτης γλώσσης.

Συμπεριλαμβανομένης και εις τα ανωτέρω της επιτεύξεως σωματικής ευλυγυσίας αναλόγου εκείνης ην έσχον

 αι σημαίαι παλλόμεναι υπό των βορείων ανέμων.Εκπληρωθέντων των παραπάνω επιδιώξεων

 θα μπορούσε να ,επί της αργυράς θαλασσίου υδάτινης επιφανείας,δια γραφίδος καλάμου

 την μορφήν του αμαξηλάτου Ηλίου ισταμένου εν τω μέσω του ουράνιου θόλου να αναγράψει!

Ωστόσο η ώρα είχε περάσει και έπρεπε να πάρει το φάρμακον ρυθμίσεως

της αρτηριακής πιέσεως του γιαυτό διέκοψε τους συλλογισμούς του!