TGV, 1

Αχνίζει ο άνεμος στα γυμνά κλαριά χαμηλός ουρανός

κάνει τα μάτια να πιστέψουν πώς βλέπουν επιτέλους κάτι υλικό

τι να ’ναι παρά το διάστημα ανάμεσα στα δάχτυλα τ’ ανοιγμένα

ένα καμπαναριό καρφωμένο στο βλέμμα ένα σημείο στην ιστορία

ένα δάσος έπειτα στάρι πράσινο υπόλειμμα ήλιου

κάτι αγελάδες αραδιασμένες σαν πέτρες λευκές

μια γέφυρα ένας κηπάκος μια λάμπα πρώιμη

η μέρα διστάζει ν’ αφήσει του κόσμου τα όρια

να τα μαζεύει πρέπει πια για την άλλη την όχθη

σεντόνι τόσο παλιωμένο απ’ τους πάρα πολλούς έρωτες

μια ελάττωση ταχύτητας σ’ αφήνει ν’ ανακαλύψεις αγριοπιπεριές

ένα αλσύλλιο από λόχμες με στίγματα κόκκινα

δυο βλάκες γραβατωμένοι να μιλάνε για προσαύξηση

ανθρώπινη επαφή κι ανίδωτη ακόμα κι άξια να τη δεις

Αλεξάντερ Βερτίνσκι – Αχρείαστη επιστολή

Ελάτε. Μη φοβάστε.
Θα γίνουμε φίλοι,
Είναι καιρός και για τους δυο μας να ξεκουραστούμε απ’ την αγάπη,
Επειδή, αλίμονο, ούτε τα λόγια,
Ούτε τα δάκρυα θα την επιστρέψουν.

Θα κολυμπάμε, θα γελάμε, θα μαζεύουμε μανταρίνια,
Μες στη λευκή στενή βάρκα θα φεύγουμε για τον φάρο.
Στο ηλιοβασίλεμα, όταν θα γίνει το βράδυ λιλά
Θα διαβάζουμε βιβλία για μέρη μακρινά.

Στις καυτές πέτρες τη χελώνα θα πιάσουμε,
Εγώ μικρούς κάβουρες στα χέρια σας θα φέρω.
Και την αγάπη θα θάψουμε, την αγάπη θα σκεπάσουμε
Με τα περσινά φύλλα στο πράσινο δάσος.

Κι όταν ο ισχνός μήνας θ’ αρχίσει να ασημίζει
Και η λιλά θάλασσα θα φεύγει για την αμμουδιά,
Σε εσάς θα φανερωθεί το λευκό ασημένιο πουλί
Το γιότ του ναυάρχου στο κίτρινο ακρωτήρι.

Θα ακούμε πώς κλαίνε τα φαγκότα και οι τρομπέτες
Στην ορχήστρα χορού στο μεγάλο καζίνο,
Και για τα δικά σας θλιμμένα παιδικά χείλη
Θα πίνουμε τις νύχτες χρυσό κρασί.

Και την αγάπη εμείς δεν θα ενοχλούμε με λόγια
Αυτή η νεκρή φλόγα πιά δεν θα φουντώσει,
Επειδή, αλίμονο, κανένα όνειρο,
Κανένας στίχος την αγάπη δεν θα επιστρέψει.

(Καλοκαίρι 1938, Τσινγκτάο)

Διαβάστε περισσότερα

ΘΑΛΑΣΣΑ  ΑΛΑΡΓΙΝΗ

Εάν δεν είναι η θάλασσα, ναι η εικόνα της είναι,

το ομοίωμα  της, ανάστροφο, στον ουράνιο θόλο.

Εάν δεν είναι η θάλασσα, ναι η φωνή της είναι

λεπτή,

μέσα απ’  το άπλωμα της οικουμένης,

στα   μεγάφωνα των αγέρηδων.

Εάν δεν είναι η θάλασσα, ναι το όνομα της είναι

σε μια δίχως χείλη διάλεκτο,

δίχως λαό,

δίχως λέξη άλλη εκτός από δαύτη:

θάλασσα.

Εάν δεν είναι η θάλασσα, ναι η ιδέα της είναι

πυρωμένη, ανεξερεύνητη ,  καθάρια•

κι εγώ να φλέγομαι, εντός της να πνίγομαι

ΠΛΗΜΜΥΡΙΔΑ

πλημμυρίδα χρωμάτων στη σιωπή
πολύχρωμα δρώμενα εναλλαγές
αστέρια γαλαξίες
ταξίδια στη νυχτερινή καταχνιά
σ’ ηλεκτροφωτισμένες πολιτείες
ενέργειες αισθήσεων συμπαντικές
μίξεις φωταύγειες
μνήμες φωτοσύνθεση εμπειρίες
αυξομειούμενες εντάσεις φωτός
τυχηματικές μεταβάσεις στο παρελθόν
με γεύσεις καλοκαιρινές
και μυρωδιές διάχυτες ησυχίας

ονειρική αρμονία εν χορώ
χωρίς εισιτήριο
μόλις τα μάτια κλειστά για ένα λεπτό

*

FLUT

Farbenflut in der Stille
bunte Aktivitäten Abwechslungen
Sterne Galaxien
Reisen in den nächtlichen Dunst
in elektrisch beleuchtenden Staaten
Bewegungen von Emotionen Universall-
mischungen Lumineszenzen
Erinnerungen Photosynthese Erfahrungen
ab- und zunehmendeLichtstärke
zufällige Übergänge in die Vergangenheit
mit sommerlichem Geschmack
und verstreuten Gerüchen aus Stille

traumhafte Harmonie im Chor
ohne Eintrittskarte
sobald die Augen geschlossen eine Minute lang

https://www.laltroveappuntidipoesia.com/category/riscoprire-i-poeti/

«Δεν πίστευα ότι θα ζούσα πολύ», λέει, «πίστευα ρομαντικά ότι θα καώ από την ηλικία των σαράντα ετών στη φωτιά του πολύ μεγάλου ρίσκου, που ήταν η επιλογή της ζωής μου. Η επιλογή της ποίησης όπως την έζησα, όπως την ήθελα. Μερικές φορές παραλίγο να σπάσω τη γραφομηχανή εξαιτίας της έντασης με την οποία έγραφα. Τώρα αντιμετωπίζω ένα δεύτερο μισό της ζωής μου, για το οποίο είμαι εντελώς απροετοίμαστη και το οποίο με ενδιαφέρει μόνο μέχρι ενός σημείου. Η ποίηση δεν εντάσσεται στην κανονική, καθημερινή ζωή. Τώρα παλεύω με την πραγματικότητα, την παρατηρώ με άλλα μάτια. Γράφοντας αναρωτιέσαι πώς γίνεται ο κόσμος: όταν ξέρεις πώς γίνεται ο κόσμος, ίσως δεν χρειάζεται πλέον να γράφεις. Γι’ αυτό τόσοι πολλοί ποιητές πεθαίνουν νέοι ή αυτοκτονούν. Είναι σαν η συγγραφή να συνδέεται με ένα εφηβικό όραμα για τον κόσμο, και όταν φτάνεις στη λεγόμενη ωριμότητα, η επιθυμία για συγγραφή χάνεται. Είναι μια πιθανή θέση».

Η Amelia Rosselli μίλησε σε μια συνέντευξη του 1978 που επιμελήθηκε η Sandra Petrignani.

Ενενήντα ένα χρόνια μετά τη γέννησή της, θυμόμαστε την Ιταλίδα ποιήτρια αναδημοσιεύοντας την παρακάτω συνέντευξη.

―Δεν αυτοκτονούν όλοι οι ποιητές ή δεν σταματούν να γράφουν…

―Φυσικά, υπάρχει ο Μαγιακόφσκι και ο Πάστερνακ. Υπάρχει ο ποιητής της σοφίας και ο ποιητής της έρευνας, υπάρχει ο ποιητής της ανακάλυψης, της ανανέωσης, της καινοτομίας…

―Και συ;

―Της έρευνας. Και όταν δεν υπάρχει τίποτα απολύτως καινούργιο να πει, ο ποιητής της έρευνας δεν γράφει. Έχω πέντε χρόνια να γνωρίσω τον εαυτό μου ως συγγραφέα. Δεν αισθάνομαι ότι έχω ταλέντο τώρα. Είναι σαν να μην μπορείς να μιλήσεις μια γλώσσα. Είναι τρομερό.

―Δηλαδή περιμένεις να επιστρέψει το ταλέντο;

―Όχι, δεν περιμένω καν. Συνεχίζω να διαβάζω, να μελετώ. Μερικές φορές γράφω, αλλά τα πετάω όλα. Αφήνω τον εαυτό μου να ζήσει και είμαι κουρασμένη και ανικανοποίητη. Δεν ξέρω προς τα πού να πάω.