Edward VI

In hushed Westminster Abbey’s gloomy vaults,

reposed at the feet of his illustrious ancestors,

Edward the Sixth, a sixteen-year-old king,

sleeps his eternal marble sleep, long since forgotten.

He was a sober, sad, kindly youth

who in his cold palace lived with books,

with bishops and stern sages for companions,

whose death became his only history.

Since he had no love affairs, nor made war,

on his marble tomb have not been carved

the triumphal blazons left him by his forefathers,

but only these flowers for his royal crest:

the Galatian lily and the Tudor rose.

Fragrant his tomb, as though these flowers were real.

ΠΡΟΣ ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ

`

Είναι η υπέρτατη κατοικία μου,

απ’ όπου δεν υπάρχει επιστροφή.

Κρίσνα, από τη Μπαγκαβάτ Γκιτά

`

Σαν τη μάνα που κρατιέται απ’ τα κλαριά του ποταμού

Από φόβο κι από φως της πρωταρχής

Σαν άλογο σκελετωμένο

Που ακτινοβολεί λυκόφως

Μέσ’ απ’ τα πυκνά κλαδιά δέντρων και δέντρων αγωνίας

Με το μονοπάτι των θαλασσινών αστέρων όλο ήλιο

Η εκθαμβωτική σωρεία

Χαμένων ημερομηνιών μες στην απόλυτη

του παρελθόντος νύχτα

Σαν αγκομαχητό αιώνιο σαν βγεις στη νύχτα έξω

Στον άνεμο ήμεροι πια περνούν οι αγριόχοιροι

Οι ύαινες χορτάτες θηράματα

Διχαλωτό στο βάθος το θέαμα δείχνει

Ματωμένες όψεις εκλείψεων σελήνης

Φλεγόμενο το σώμα φλεγόμενο δονείται

Στον δρόμο του χρόνου στον χρόνο

Χωρίς καν περιθώρια εναλλαγών

Καθώς αιώνιο είναι ό,τι είναι ακίνητο

Και όλες οι εκσφενδονισμένες πέτρες

Στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και των ανέμων

Γυρνάνε πίσω σαν πουλιά μοναδικά και ασύγκριτα

Καταβροχθίζοντας λίμνες και λίμνες

γκρεμισμένων χρόνων

Απύθμενους ιστούς αράχνης

Από πεσμένα ξύλινα χρόνια και ζαμάνια

Κοιλότητες οξειδωμένες

Μες στην πυραμιδοειδή σιωπή

Λάμψεις εκεί θνησιγενείς που

ανοιγοκλείνουνε τα βλέφαρα

Για να μου πουν ότι είμαι ακόμα ζωντανός

Και ανταποκρίνομαι με κάθε του κορμιού μου πόρο

Στα καθήκοντά μου

Εν ονόματι του ονόματός σου ω Ποίηση

Ωδή στην επανάσταση (1918)

Σε σένα,
κατασφυριγμένη,
χλευασμένη από πυροβολαρχίες,
σε σένα,
καταφαρμακωμένη με κακολογίες των λογχών,
θαυμασμένος υψώνω
πάνω απ’τις απλωμένες υβρεολογίες
της ωδής το μεγαλειώδες
«Ω»!
Ω, άγρια!
Ω, παιδική!
Ω, καπικένια!
Ω, απρόσιτη!
Με ποιο άλλο όνομα σ’αποκαλούσαν;
Ποια άλλη όψη θα μου δείξεις, διπρόσωπη;
Όρθια κατασκευή
ή ερείπιο;
Στον μηχανοδηγό,
με καρβουνόσκονη σκεπασμένο,
στον ανθρακωρύχο,
που τα βάθη της γαίας τρυπά,
λιβανίζεις,
λιβανίζεις αφοσιωμένη,
δοξάζεις την ανθρώπινη δουλειά.
Και αύριο
ο Όσιος
του ναού τα ψαλίδια
μάταια απλώνει και για έλεος διψά –

το κάθε κανόνι σου, χοίρος-πλατυμύτης,
της χιλιετιές του Κρεμλίνου χτυπά.
«Δόξα».
Ρογχά στο ταξίδι το θανατερό.
Κραυγή των σειρήνων, πνιγμένα λεπτή.
Εσύ στέλνεις ναύτες
εκεί που βουλιάζει το θωρηκτό,
εκεί,
για το μικρό ξεχασμένο γατί.
Και ύστερα!
Σαν μέθη πλήθος φωνάζεις.
Ξένοιαστο το μουστάκι στην πυρά.
Με υποκοπάνους διώχνεις ασπρόμαλλους ναυάρχους
με τα κεφάλια κάτω
στο Έλσινγκφορς απ’ τη γέφυρα.
Όλο γλείφει πληγές των ημερών που περάσαν
και πάλι βλέπω φλέβα κομμένη.
Σε σένα το μικροαστικό
«Ω, τρισανάθεμά σε!»
και το δικό μου,
ποιητικό
«Ω, τετράκις δόξα σοι, ευλογημένη!»

Οι λόφοι κατά μήκος της κοιλάδας του Έβρο εκτείνονταν λευκοί. Στην πλευρά αυτή δεν υπήρχε ίσκιος και δέντρα και ο σταθμός ήταν στημένος ανάμεσα σε δύο ράγες κάτω απ’ τον ήλιο. Κοντά στην πλευρά του σταθμού έπεφτε η ζεστή σκιά του κτηρίου και μια κουρτίνα φτιαγμένη από κλωστές και χάντρες μπαμπού κρεμόταν μπροστά από την ανοιχτή πόρτα του μπαρ, για να κρατάει έξω τις μύγες. Ο Αμερικάνος και το κορίτσι μαζί του κάθισαν σ’ ένα τραπέζι στη σκιά, έξω απ’ το κτήριο. Έκανε πολλή ζέστη και το εξπρές από την Μπαρτσελόνα θα έφτανε σε 40 λεπτά. Έκανε στάση σ’ αυτόν τον κόμβο για δύο λεπτά και συνέχιζε για τη Μαδρίτη.