ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ

Aς είν’ η ποίηση το κλειδί
Π’ ελευθερώνει χίλιες πόρτες
Το φύλλο κάποιο πέφτει˙ το πέταγμα σιμά˙
Άσε να δημιουργηθεί ό,τι το μάτι βλέπει
Και την ψυχή του ακροατή τρομώδη να σκιρτά.

Φτιάξε καινούριους κόσμους με προσοχή στη λέξη σου˙
Το επίθετο σκοτώνει όταν ζωή δεν της φυσά.

Διανύουμε το τέντωμα της εποχής μας.
Ο μυς μετεωρίζεται
Στα μουσεία σαν ανάμνηση˙
Όμως δεν είμαστε εμείς οι πλέον ανίσχυροί του:
Ζωτικό σθένος
Εμφωλεύει στο κεφάλι μας.

Ω ποιητές, τα ρόδα μην τραγουδάτε!
Τ’ άνθη τους βρείτε μες στα ποιήματά σας˙

Γιατί μόνο για μας
Κάτω απ’ τον ήλιο ζει ολόγιομο το παν.

Μικρός Θεός ο ποιητής μα την αλήθεια είναι.

ΘΥΕΛΛΑ

Θυελλώδης νύχτα
Το πηχτοσκόταδο δαγκώνει το κεφάλι μου

Οι δαίμονες

π’ οδηγούν τον κεραυνό
βρίσκονται σε διακοπές

Κανείς δεν περνά το δρόμο
Εκείνη δεν έχει έρθει

Κάτι
έπεσε στη γωνία
Το ρολόι

σταμάτησε.

ΩΡΕΣ

Μικρή πόλη
Στον κάμπο αράζει το τράινο

Κουφά αστέρια λαγοκοιμούνται
σε κάθε νερολακκούβα
Το νερό τινάζει
Κουρτίνες στον άνεμο

Μέσα στο άλσος κρέμεται η νύχτα

Ένα ζωηρό πρωτοβρόχι
Απ’ το λουλουδιασμένο καμπαναριό
Ματώνει τ’ άστρα

Κάπου κάπου
Ώριμες ώρες

Σταλάζουν στη ζωή

Το καλαίσθητο ελάφι

Ένα ελάφι

απ’ την Ανάφη

σκύβει στη σκάφη

νερό να πιει.

Ξέρετε τάχα

γιατί;

Ένα καλό παπί

μου το ’πε

μυστικά.

Πως το πε-

παιδευμένο μας το ελάφι

το κάνει λέει μονάχα

της ρίμας ένεκα.

Διαβάστε περισσότερα

ΞΕΦΕΥΓΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ MOY

Στο μέσο   ετούτου του ολοστρόγγυλου και διάφανου κενού

που με παίρνει συνεχώς στο κατόπι  μέσα απ’  τη γη

αντηχούν τα τσεκούρια  που  τα κλαδιά γκρεμίζουν

τα φυόμενα απάνω  στον μαρμάρινο κορμό που τον έχει λειάνει

του μπαρουτιού η αιθάλη   και της σελήνης το φέγγος

φιλτραρισμένο   μέσα απ’   τις χιονάτες  παλάμες σου.

Τα χέρια σου μάζευαν  μες  στα εφτά τους χρώματα

τη βροχή του μετώπου μου και τον αφρό του ύδατος

που στα νερά της ξανθιάς σου κόμης χανόταν

ενώ η κεφαλή σου ανασηκωνόταν πάνω στους κυματισμούς

πράσινη ανάμεσα στα πράσινα φύκια με τα χείλη ανοιχτά

από το τελευταίο χάδι των πύρινων χειλιών μου.

1. ΑΤΙΤΛΟ

Τόση έρημος,

λες,

πού πήγε;

Και τώρα δυο κόκοι άμμου

σ’ αυτήν την κλεψύδρα…

Και τρέχεις έντρομος,

μέσα στη νύχτα

να ψάξεις το ποδήλατο

που σου κλέψανε παιδί.

Without a title

You wonderhow come,

where did it go

such an immense desert?

Now in this clepsydra

there remain two sand beads…

Terrified you run,

in the night

to find your stolen bike

whenyou were a child.

ÜBERTRAGT BITTE DIE KÜSTEN

Übertragt bitte die Küsten

und die Häfen und die Sterne

sagte er,

für eine tapfere neue Welt

damit eine neue Sonne dämmert über

den ungezäunten Feldern der Erde

Als falsch erwiesen sich die Subjekte verkleidet in Objekte

deshalb verlor auch unser Urteilsvermögen seine Beherrschung

und schicksalhaft entkam unserer harmlosen Schuld

dass der Morgengrauen goldig unter der Haut rasierter Häuptern scheinte

und dass den Mond halb in seiner Versenkung in die Untergrundbahn

purporrotes Blut überläufte

Siehst du, niemand berechnete mit Maße und Gewicht

und die von den Tintenfischen vergossene Tinte

auf ihre Durchfahrt durch die Ägäis.

Der Antrag auf Sprache war andauernd und unwiderruflich.

*

ΜΕΤΑΓΛΩΤΤΙΣΤΕ ΤΙΣ ΑΚΤΕΣ

Μεταγλωττίστε τις ακτές

και τα λιμάνια και τα αστέρια

είπε,

για έναν γενναίο καινούριο κόσμο

για να χαράξει ένας νέος ήλιος πάνω

απ’ τα περιφραγμένα χωράφια της γης

Διαψεύστηκαν τα υποκείμενα μεταμφιεσμένα σε αντικείμενα

γι’ αυτό και παραφέρθηκε η κρίση μας

και μοιραία διέφυγε στην αθώα ενοχή μας

ότι η αυγή χρύσιζε υποδόρια πάνω σε ξυρισμένα κεφάλια

και η σελήνη μισή στην καταβύθισή της στο υπόγειο μετρό

ξεχείλιζε αίμα πορφυρό

Βλέπεις, κανείς δεν είχε υπολογίσει με μέτρα και σταθμά

και τα μελάνια που ‘ χυναν οι σουπιές

στο πέρασμα τους στο Αιγαίο.

Η πρόταση στη γλώσσα ήταν διαρκής και αμετάκλητη.