Ιπτάμενες μάγισσες

Στη γιορτή σου δεν ήρθε κανείς,

ξέχασες να τους καλέσεις

κι έμεινες μόνη με μια σκούπα στο χέρι.

Δεν είχες τι να σκουπίσεις,

κανένας δεν βρώμισε το σπίτι σου.

Δεν είχες σκουπίδια,

από κείνα που πετούν οι άνθρωποι

και από τ’ άλλα που πετούν με τον αέρα,

ιπτάμενα σκουπίδια.

Τα σκουπίδια είναι ζωή,

αυτό είχες πει κάποτε,

Tα σκουπίδια είναι ζωή

φώναζες σ’ έναν κάδο ξεχειλισμένο.

Τώρα όμως

δεν είχες τι να σκουπίσεις.

Μόνο δάκρυα,

αυτά τα γνωστά τα δικά σου,

τα χες βαρεθεί πια,

στέγνωσαν μοναχά τους.

Δεν σκούπισες τίποτα τελικά.

Άφησες τη σκούπα σε μια γωνιά

και πέταξες κατάχαμα

κάτι σκέψεις παιδικές

για ιπτάμενες μάγισσες.

Ι

Στη σοφίτα του Μπαρμπα-Γιώργη,
χορεύει η Αμαρυλλίς.
Κουνάει το κορμί της και τα χέρια της,
σα κίτρινη Σμυρνιά.
Μέχρι που το γραμμόφωνο ξεκουρδίστηκε.
Και δε παίζει μουσική πια.

Ετούτη η πόλις,
έκλεψε από την Αμαρυλλίς,
τη θεία της ευωδιά.

Τα αγόρια της γειτονιάς
περνούν κάτου απ’ το παραθύρι της
και αγναντεύουν τα μαλλιά της.
Ω, πως λαμπιρίζουν κάτου απ’το φεγγάρι.
Και το αηδόνι,
αχ- πως λαλεί.
Η μελωδία τα υπνωτίζει,
κολλώντας τα ματάκια πάνου της.

Αυτή η νύχτα,
χαράκτηκε έντονα-
χρυσά χρόνια της νεολής μου.

Εκείνο το χαμόγελο,
κοντοστεκόταν’ κοντά στο παράθυρο,
που η λατέρνα ακουγόταν’,
κι έπαιζε ο σκοπός ο ίδιος.

Ακόμα το θυμάμαι,
κι με πιάνουνε τα κλάματα.

Ετούτη η πόλις,
έκλεψε από την Αμαρυλλίς,
τα όμορφα στολίδια της.

Γαλανή απεραντοσύνη

Τώρα που έσπασαν οι φλέβες,
Και από μέσα μου τρέχουν οι στιγμές,
Θα υπάρχει μια εξήγηση γιατι
Αυτό που μένει περισσότερο είναι αυτό που φεύγει.

Φαίνεται πως δυό φορές κανείς πεθαίνει,
Όταν πάψει ν’ αγαπά και ν’ αγαπιέται.
Μα σαν το γαλανό απέραντο χαράζεται ψηλά,
στην καρδια μου μια ολόλαμπρη ελπίς με θέλγει.

Έπεται

Οι θερινές ψιχάλες,
σαν δάκρυα
στο σκονισμένο μάγουλο
της υπερκόσμιας σιγής.
Στάζουν οι αρμοί της αβεβαιότητας
απο το ταβάνι της ανέλπιστης χαράς,
και βράχηκαν οι τύψεις και μουχλιάζουν.

Σκόνη, μάνα των νεκρών στιγμών,
σκέπαζε τα παιδιά σου, τις μνήμες,
με την άμμο της απόκοσμης ακρογιαλιάς
όπου ξεχάσαμε τα κομμάτια
του εαυτού που προδώσαμε.

Αβοήθητοι,
Μα ευγνώμονες,
Που σε τούτο τον κόσμο
τολμησαμε και γελάσαμε
ζώντας μια ζωή
που διαρκώς περπατούμε
σαν να μην υπάρχει τέλος.
Λες και ζωή αιώνια μας περιμένει.

Χωρίς ελπίδα

Χαμένα τα κλειδιά
τού παραδείσου από
καιρό.

Καμιά ελπίδα πια.

Δεν ήταν ότι δεν
προσπάθησα.

Δεν ήταν ότι
δεν το ήθελα.

Το έψαξα πολύ.
Παντού τα αναζήτησα.

Μάταια.

Αιώνια καταδικασμένος
να μείνω για πάντα
διψασμένος.

Καπέλο Καμινάδας

Ξέρω ότι είσαι μέσα
Βλέπω τον καπνό που
Βγαίνει απ’ την καπνοδόχο
Έχω προσπαθήσει πολλές φορές
Να μπω από κει μέσα
Αη-Βασίλης ντύθηκα
Έγινα πουλί, πεταλούδα
Λουλούδι, ηλιαχτίδα
Κόκκινο μπαλόνι
Αέρας, χιόνι και βροχή αλλά
Το καπέλο καμινάδας
Με σπρώχνει μακριά
Εμένα και τα θραύσματα ουρανού
Που παρασέρνει καθώς
Περιστρέφεται γύρω απ’ τον εαυτό του.
Νιώθω την καύτρα κάτω απ’ το μέταλλο
Οι σπίθες κηφήνες
Σε περίοδο αφθονίας τροφής
Ο καπνός που ξεμυτίζει λικνιζόμενος
Και ό,τι δε φαίνεται
Πιο θελκτικά κι απ’ τις φέτες φωτός
Φύλλα καθρέφτη που
Το ένα γλύφει τ’ άλλο
Σπρώχνουν τις ηλιαχτίδες μακριά
Κηφήνες σε περίοδο έλλειψης τροφής
Τυφλώνουν τόσο όταν
Δεν προλάβεις να
Τα κοιτάξεις κατάματα,
Πριν προλάβεις να
Δεις τη Χιονάτη.

Τεθλασμένη Γραμμή

Μετρό. Στάση Σύνταγμα,
Καθισμένος, το δεξί του χέρι στην τσέπη
Τ’ αριστερό στο γόνατό του,
Μια εγκυμονούσα μπαίνει στο βαγόνι
Κρατιέται απ’ τη μπάρα μπροστά του,
Σηκώνεται , της προσφέρει τη θέση του
Του χαμογελάει
Τ’ αριστερό του χέρι στη μπάρα
Το δεξί στην τσέπη,
Ξαφνικό τράνταγμα του συρμού
Το χέρι πετιέται απ’ τη τσέπη
Κρέμεται
Σπασμένος δείκτης ρολογιού
Αυτή το βλέπει κι αμέσως
Στρέφει το βλέμμα της έξω απ’ το παράθυρο
Πολύχρωμα σχήματα μετατρέπονται σε
Παράλληλες ευθείες
Ασαφείς, φοβισμένες
Τις καταβροχθίζει ο τοίχος
Φτύνει τα υπολείμματα
Ανάμεσα απ’ τα σάπια δόντια του,
Το πάνω παράθυρο ανοιχτό
Αυτός στο τζάμι
Τεθλασμένη γραμμή,
Η κακοσμία εισβάλλει
Προσγειώνεται βαριά στην
Κοιλιά της εγκυμονούσης
Στον αφαλό, είναι βέβαιος.