Ζωή

Πέρασα στο κλειδί του κόσμου
μια στάση αγάλματος καυχησιάρικη
αποχαιρετιστήρια στις διενέξεις.
Πήγα στους ανθρώπους
τους έιδα να ηχούνται ορθόδοξα
στο ακόνι των διαπληκτισμών.
Ψυχή στα σταυροδρόμια μιας υπομονής
όλα έχουν τρύπες και τρέχει
ο βρυχηθμός του λάρυγγα στεντόρειος.
Εγώ
ο τσαρλατάνος της ησυχίας
δεν μπορούσα να βρω τίτλο σ΄αυτό το σφοδρό άνεμο της παρεξήγησης
υπόνοια καμμία για προδιάθεση ηρεμίας
-έχουμε ένα ακόμη περιθώρειο φθοράς άραγε?-
Φαίνεται πέρασε ειλικρίνεια κάποτε
στα χρειαζούμενα του ανθρώπου για να υπάρξει
μια άλλη ζωή
παρανόμως ένομη.

Εαυτοί

Και τώρα να σου λένε
σου έφερα τα ονόματα να τα συγχωνεύσεις
να τα υδρεύσεις
να τα κάνεις ευδιάκριτα στα σώματα
φουρκέτα που συγκρατά τα πρόσωπα ίδια επάνω σε εγωισμούς
-εκ πέιρας-
που στρώνουν αντωνυμίες στο εσύ και το εγώ.
Μεγάλο σπρωξίδι η ύπαρξη
αυτοδίδακτο
για να το καταλάβεις προυποθέτει τη λόγική μιας έκπληξης
λίγο η κωπηλασία των αισθημάτων
στον τοίχο μιας κοινωνικότητας έκθετης
λίγο η ανακήρυξη του μανταρίσματος
της καλλιτέχνιδος φύσης
άφθονα είδωλα…

Δεν είναι ξακάθαρο πρόσχημα
η συντήρηση των εαυτών!

Χίμαιρα

Τα μαλλιά της κότσο τα έπιασε, εκεί που τέμνει ορμώμενος ο καρπός τον δείκτη με τον αντίχειρα, στην ψίχα έπειτα της παλάμης σμιλευμένης ροπής διάχυτης στο καύμα. Καλώδια ηλεκτροφόρα μια αρμαθιά θάνατο διαπνεόμενα. Στάθηκε τότε εκείνη να χαζεύει, και αφού καθαρίζοντας τα υπολείμματα σάρκας κι έπειτα το πρόσφορο και κρασί ωχρό μεταλαμβάνοντας, την άλω στο κεφάλι της διάδημα διστακτικά εμφορήθηκε. Του δρόμου η μπάντα με τον ήχο τον ηλεκτρικό και πως το βλέμμα τους σε διαδοχικούς κατοπτρίζεται φακούς, στην άδεια της κιθάρας θήκη, εκεί που διερχόμενοι τον οβολό τους καταθέτουν, των αμαρτιών τους τον εξαγνισμό να τελευτά επιφορτισμένη. Πιο πέρα μια της αστυνομίας ομάδα πάνοπλη, αίμα πιωμένη και ανοίγοντας πυρ με στόχο πολίτες μαινάδες έντρομοι, κύματα που τις πληγές τσουρουφλίζουν όταν το αλάτι εφάπτεται. Νεκρός ο άντρας της οργής που σαν από σταφύλι ρώγα και πόσο τον Φλεβάρη οξύμωρο, οίνος στου πλακόστρωτου να απλώνεται την αρτηρία, μεθώντας τα τιμαλφή που τα μάτια του τώρα σκεπάζουν. Σκουπιδιάρα τον περισυνέλεξε έπειτα από μέρες καθώς η σήψη τον έζεχνε, εναποθέτοντάς τον στης χωματερής τον κορβανά. Οσφραίνοντάς τον αρπακτικά παραμεθόρια και εγκάθετοι έσπευσαν το αποσυντιθέμενο να γευτούν στέαρ. Αφαιρώντας το κόσμημα εκείνη, σκεπάζοντάς τον αλεξικέραυνο και Χίμαιρα στη χίμαιρα να τον φυλάσσει.

ΣΚΕΛΕΘΡΑ

Εδώ και τώρα
Ο πράσινος λοιμός
Γύρω-γύρω στην πλάτη τυλίγεται μεμβράνη μαύρη
Οι φωτογραφίες του Βερλέν θολές
πράσινες λειχήνες κολλημένες στα μαλλιά στα μάτια
στο αυτί έρπουν παράσιτα
πέφτουνε στα τεκμήρια.
Κάρβουνα καίνε στα χέρια του
Θαμμένος
το πρόσωπο φλέγεται στον τροχό
τα μάτια του κόκκινα. Τρέχουν το φαρμακερό ολονύχτιο δάκρυ.
Ο σάρκινος έγκλειστος.
Μέσα στο δάσος της Στουτγάρδης
σταδιακές κρίσεις στα μάτια κρίσεις στις έννοιες
πεταμένη η κόκκινη ράβδος κάτω από μέλανα κόκκαλα.
Ολόχρυσοι υάκινθοι γέρνουν σταυρωτά φυτρωμένοι στην Κόλαση.
Δεν έχει μείνει τίποτα σκουλήκια τρώνε τα αργυρά σκέλεθρα.
Μαύρο σεντόνι.
Θανή σταδιακή, εδραιωμένη νύχτα
ολισθηρός χυμός τρέχε απ’ το
κάλυμμα, στο στήθος.
Η χολή αιμοραγεί
Οι κολασμένοι μισοθάνατοι κάτω από ουράνια πλέγματα.
Εδώ και τώρα.

Σε κάθε σκιαμαχία,
πέφταμε χάμω.
Δεν κάναμε λάθος,
με το στόμα ψάχναμε
του εφιάλτη το σφυγμό.
Κι ανάμεσα στις αυλακιές,
ο άνεμος ψυχοτάβανος
μας γύρευε στασίδι.
Φυτρώναμε στηθόδεσμοι
στο πέσιμο των άστρων,
να συγκρατούμε ανίδεο φως,
μεσ΄ σε ηνίοχα βράδια.

***

Φόβοι φιλάσθενοι,
γεμάτοι βότσαλα, βαστούν
το χειμωνιάτικο ξεσηκωμό,
πάνω από γκρεμούς η όψη μου αλλάζει,
ό,τι χλοΐζει μαχόμενο ασύνταχτο στέκεται,
μα παντού βρίσκω κρυμμένες
των αστεριών τις ρίζες
και ξάγρυπνα ποτάμια χρώματα,
κομματιαστά οι μελωδίες κρυσταλλώνουν
γύρω από διάφανα αλτάρια.
Ποθώ να σηκώσω τα χέρια,
να περάσει ανάμεσα το διαυγές.
Μυρίζει μέντα, σοκολάτα και μελάνι.
Χτίζω με περίεργα υλικά.

Η έμπνευση του ποιητή

Ένα ιδιόμορφο πάθος
υγρό
αναπάντεχα εγκατεστημένο
διαρροή ψυχικού δικτύου
αναβλύζει
υλικό φασματικό
με αιωρούμενα αιμοπετάλια
αλγόριθμους
για την εξύψωση και την πτώση
του όντος.
Με την προσήλωση
ίνες νοητικές πετάγονται από τα μάτια του
και τους τυλίγουν
όπως η σάρκα τα οστά
συνθέτοντας οντότητες
σκέψεις οργανικές
ολόγλυφες
με σκελετό την καθαρή ιδέα
υφή ρυθμού
και όψη καθημερινότητας.

Το ρήγμα εξελίσσεται διαρκώς
και περιοδικά
πότε σε πίδακα και πότε αργά φυλλορροεί
μα στο παραμικρό εξωτερικό ερέθισμα
σαν την πληγή του αιμορροφιλικού
ανοίγει και τρέχει
η έμπνευση
με αβίαστες συνάψεις
να υφάνει καλλίγραμμες φόρμες
ποιητικές.

Αιτία πιθανή του φαινομένου
μία τυχαιότητα
που ανέσυρε
αρχεία αλχημείας ξεχασμένα
έμμετρα.
Στο άγγιγμα
ρευστοποιούνται
σε μολύβι διάπυρο
χύνονται και τρυπούν
το σφραγισμένο τοίχωμα
που αποκρύπτει
ολοστρόγγυλες
λίμνες ατόφιες ονομάτων
και ορισμών θεσπέσιων
για τα γυρίσματα του νου και τις ψυχής.

Κοιτάσματα ιδεών
που αναδύονται ελεύθερες στην επιφάνεια
και απλώνουν νήματα χρυσά και αδιόρατα
και τον περιτυλίγουν
σε ένα φωτεινό κουκούλι επίγνωσης
μαζί με όλον τον περίγυρό του
μέχρι να φτάσουν
να αναπνέουν
όλοι μαζί την ίδια ανάσα
ως ενιαίο ον

ως ποίημα.