Ένα κωμικό θρίλερ για το τέλος του κόσμου

Μια δραματουργία βασισμένη σε θραύσματα από το μυθιστόρημα της Μιμίκας Κρανάκη, «Φιλέλληνες, Είκοσι τέσσερα γράμματα μιας Οδύσσειας»

[…Η «αμφιθυμία» του αστείου, για να το πω και κουλτουριάρικα, εκφράζει την κωμικοτραγωδία της εξουσίας, είτε στην Ιστορία είτε στην σκηνή…]  

Μ. Κρανάκη

«Εμείς, οι ημιάνθρωποι του πουθενά» (Philellines #21ος) είναι ο τίτλος της παράστασης που θα παρουσιάζεται, σε σκηνοθεσία Ελένης Μποζά, από τις 27 Απριλίου στο Από Μηχανής Θέατρο. Πρόκειται για ένα κωμικό θρίλερ για το τέλος του κόσμου, μία παράσταση βασισμένη σε θραύσματα από το μυθιστόρημα της Μιμίκας Κρανάκη, «Φιλέλληνες, Είκοσι τέσσερα γράμματα μιας Οδύσσειας».

Παίζουν οι ηθοποιοί: Νίκος Γιαλελής, Σεραφίτα Γρηγοριάδου, Τρύφωνας Ζάχαρης, Διονύσης Πιφέας, Θεοδόσης Σκαρβέλης, Ναταλία Στυλιανού, Μαρία Φωτεινοπούλου. Η παράσταση θα παρουσιάζεται κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή στις 21.00 έως και τις 20 Μαΐου.

Η Ιστορία:

Δεν έχει σημασία το γιατί… Σε έναν ξεχαρβαλωμένο πια κόσμο, τώρα ή λίγο αργότερα και σε έναν τόπο που θα μπορούσε να είναι εδώ ή κάπου αλλού… επτά άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι, περιμένουν ένα διαστημόπλοιο που θα έρθει να τους σώσει… Με άφθονο χρόνο και ελάχιστες προμήθειες αναγκάζονται να συνυπάρξουν… Και διασκεδάζουν αναμασώντας ανέκδοτα, αναμνήσεις, πεποιθήσεις, λάθη και συνθήματα…

Μια υποψία κλοπής ανάμεσα τους, οδηγεί στην ανακάλυψη ενός άχρηστου  – για τον παρόν και το μέλλον τους –  θησαυρού, κληρονομιά για τον επόμενο πλανήτη! Ένας πάκος γράμματα, με διευθύνσεις, ονόματα και γραμματόσημα, αποκαλύπτει κομμάτια προσωπικών ιστοριών, ανθρώπων πεθαμένων εδώ και καιρό.

Σε έναν τόπο που λεγόταν Ελλάδα… κάποτε… κάποιοι… μόχθησαν.. έζησαν, αγωνίστηκαν, σκοτώθηκαν, ίδρωσαν, ονειρεύτηκαν, αγάπησαν κι αγαπήθηκαν, μετανάστευσαν, εξορίστηκαν, επέστρεψαν ή ξανάφυγαν…

Οι εξελίξεις που πυροδοτούνται θα είναι γεμάτες εκπλήξεις και οι ήρωες μας θα βρεθούν αντιμέτωποι με το εξής ερώτημα: Μήπως τελικά το τέλος του κόσμου είναι μια δικαιολογία;

Η Ομάδα ΗΧΟΠΟΙΟΙ είναι δημιουργία του Νίκου Τουλιάτου που ασχολείται µε την ρυθμική,ηχητική προσέγγιση στις παραστάσεις. Ο ήχος μετατρέπεται σε ρόλο. Το Έρωτος Ύβρις είναι µια Performance Λόγου, Κίνησης, Ήχου και Ρυθμού µε την μορφή Ορατόριου που ξεκίνησε από το Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη το 2019 και συνεχίζεται σαν Αέναος Κύκλος για 5^η χρονιά στο Χώρο Τέχνης της Ηχόδρασης, Γενναίου Κολοκοτρώνη 12 στο Κουκάκι.

Αν ζούσαμε αιώνια, όλα θ’ άλλαζαν…

Αγαμέμνωνας, Κλυταιμνήστρα, Ηλέκτρα, Ορέστης, Ιφιγένεια, Χρυσόθεμις. Η οικογένεια των Ατρειδών έζησε μέσα σ’ ένα κύκλο αίματος, που ξεκίνησε με την αρπαγή της Ωραίας Ελένης και την προσβολή του Ξένιου Δία. Τα μέλη της οικογένειας συναντιούνται ξανά στον Άδη. Ένα άλλοτε οικογενειακό δείπνο θα μετατραπεί σε δικαστήριο, όπου θα απολογηθούν για όλα τα ειδεχθή τους εγκλήματα. Αθώοι ή ένοχοι; Τελικά ποιος είναι ο θύτης και ποιος το θύμα;

Σκηνοθετικό σημείωμα:

Όταν ξεκινήσαμε να ετοιμάζουμε την παράσταση, μέσα από συζητήσεις και ανταλλαγή ιδεών,προέκυψαν οι διάλογοι του έργου. Πήραμε λοιπόν αυτή την πρώτη ύλη και βάση αυτήςστήσαμε όλο το έργο. Πήραμεμονολόγους και κείμενα των 6 προσώπων της οικογένειας τωνΑτρειδών, από διαφορετικά έργα του Αισχύλου, του Ευριπίδη και του Σοφοκλή. Με κάποιαπρωτότυπα κείμενα που έγραψε η Ειρήνη Καπελώνη, και µε την βασική μετάφραση τουΝίκου Περέλη μονολόγων και χορικών, φτιάξαμε ένα κολλάζ. Προσπαθήσαμε να είναι κάτιδιαδραστικό µε ρεαλιστικά στοιχεία. Η ρύθμιση των κειμένων έγινε µε τέτοιο τρόπο ώστε ναπροκύπτει ένα έργο, που να έχει αρχή, μέση και τέλος.

Η οικογένεια των Ατρειδών Αγαμέμνων, Κλυταιμνήστρα, Ορέστης, Ηλέκτρα, Ιφιγένεια,

Χρυσόθεµις για πρώτη φορά όλοι μαζί, ενώπιος ενωπίω. Τους βρίσκουμε νασυνομιλούν για ότι έκαναν στην ζωή τους. Αντιμετωπίζουνάμεσες κατηγορίεςαπό τα θύματα τους και μπαίνουν στην διαδικασία να απολογηθούν για ότι έκαναν στην ζωήτους, είτε µε πράξεις είτε µε την σιωπή τους στον Άδη που τελείται εν είδη δικαστηρίου.Πρόσωπα που έφτασαν στην ύβρη ορμώμενοι από το πάθος τους για τον πλούτο και την εξουσία, το μεταφυσικό στοιχείο, το αντίθετο φύλο, την απονομή δικαιοσύνης ή τηνυπεράσπιση της τιμής άλλοτε καταπατώντας και άλλοτε χάνοντας την πίστη τους.Και επειδή πραγματική κάθαρση δεν μπορεί να υπάρξει, γιατί πράξεις σαν αυτές συνεχίζονταιαέναα σαν τέλειος αξεδιάλυτος κύκλος που δεν τελειώνει ποτέ γι’ αυτό δεν υπάρχει τέλος αλλάόλα ξαναρχίζουν από την αρχή.

Νίκος Τουλιάτος.

Η πιο γλυκόπικρη ιστορία αγάπης και ενηλικίωσης θα παρουσιάζεται από 1^η Μαρτίου στο Θέατρο Αθηνών κάθε Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή. Ο Τσέζαρις Γκραουζίνις σκηνοθετεί και διασκευάζει για το θέατρο την αριστουργηματική νουβέλα του Éric-Emmanuel Schmitt. Στον ρόλο του Όσκαρ ο Θανάσης Τσαλταμπάσης. Κυρία Ροζ η Αγοραστή Αρβανίτη. Σπαρακτική, αστεία, τρυφερή, η μοναδική ιστορία του μικρού Όσκαρ, που αψηφά τον ίδιο τον θάνατο με το χιούμορ και τη φαντασία.

«Όταν πια δεν μπορούν να μας σώσουν τα φάρμακα,

αναλαμβάνει να το κάνει το χιούμορ και η φαντασία».

Ο δεκάχρονος Όσκαρ ζει στο νοσοκομείο, γιατί υποφέρει από μια βαριά μορφή λευχαιμίας. Κάποια στιγμή μαθαίνει τυχαία ότι δεν υπάρχει καμιά ελπίδα να θεραπευτεί και ότι πρόκειται να πεθάνει σε λίγες μέρες. Στο αποκορύφωμα της απόγνωσής του, μια εκκεντρική ηλικιωμένη κυρία, γνωστή ως κυρία Ροζ, μια από τις εθελόντριες που κρατούν συντροφιά στα παιδιά του νοσοκομείου, του προτείνει ένα παιχνίδι: να θεωρήσει καθεμιά από τις μέρες που του απομένουν ως μια δεκαετία της ζωής του. Ο Όσκαρ σιγά-σιγά αρχίζει να πιστεύει το παιχνίδι και, κατά τη διάρκεια των τελευταίων του έντεκα ημερών, βιώνει μια πλήρη ζωή γεμάτη γεγονότα: έρωτες, γάμο, προδοσίες, αποχαιρετισμούς, επιστροφές, καβγάδες, αγκαλιές, δάκρυα, συγχώρεση. Τελικά πεθαίνει πιστεύοντας ότι έφτασε την ηλικία των 110 ετών, ικανοποιημένος και ευχαριστημένος που κατάφερε να ζήσει μια ζωή συναρπαστική.

Η Χλόη Κουτσουμπέλη, η  Ηρώ Νικοπούλου, η Λιάνα Σακελλίου και η Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου μιλούν στο Ποιείν για τη νέα τους  ποιητική συλλογή που κυκλοφορεί στη σειρά 4×4 των εκδόσεων ΑΩ.

Στο βιβλίο η κάθε ποιήτρια πραγματεύεται με διαφορετικούς τρόπους έκφρασης το δημιουργικό της όραμα σε μια ποιητική συνάντηση… «παντός καιρού».

**********************************

1) Χλόη Κουτσουμπέλη, Ποιητική συλλογή «Τα Άλλα»

Γ.Χ.: Στο ποίημά σας με τίτλο «Τα άλλα» αναφέρεστε στα παιδιά που φεύγουν και τα «Άλλα» που μένουν

[…]Όταν τα παιδιά φεύγουν απ’ το σπίτι

πίσω μένουν τα Άλλα,

αυτά που καταβρόχθισε το λαίμαργο στόμα

μιας θάλασσας,

αυτά που μία καμπουριασμένη γριά με ένα ψαλίδι

αναίτια έκοψε το νήμα τους.

Ίσως απ’ την αρχή συγκατοικούν μαζί μας.

Όμως μόνον μες στην ερημιά,

αντιλαμβανόμαστε την παρουσία τους.

Μόνο τότε καταλαβαίνουμε.

Και τα Άλλα δικά μας είναι.

ΕΡ.: Τι συμβολίζουν  «Τα Άλλα» ;

Χ.Κ: Σε αυτό το ποίημα μιλώ για το κοινωνικό χρέος κάθε ποιητή και ποιήτριας. Για το διευρυμένο και διασταλμένο ποιητικό σώμα που πρέπει να αγκαλιάζει όχι μόνο τα δικά μας βιολογικά παιδιά αλλά και αυτά τα «άλλα», τα παιδιά σε όλο τον κόσμο που αυτή τη στιγμή πεθαίνουν από πείνα, κακοποιούνται, γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης, πέφτουν θύμα της κρατικής βίας, πνίγονται στη Μεσόγειο καθώς προσπαθούν να μεταναστεύσουν με σαπιοκάραβα. Όλα τα παιδιά δηλαδή που δεν μεγαλώνουν σε ένα σταθερό, ασφαλές, στεγνό, προστατευμένο περιβάλλον. Και όταν τα δικά μας παιδιά αποχωρούν και παύει η καθημερινή τους φροντίδα, τότε μέσα από την απώλεια ευαισθητοποιούμαστε περισσότερο για τα «άλλα», τα λιγότερα προνομιούχα, τόσο πολύ που η άυλη τους υπόσταση μετατρέπεται σε μία φυσική σχεδόν παρουσία, που αφήνει τα ίχνη της μέσα στο σπίτι. Είναι η υπενθύμιση ότι ο ποιητής και η ποιήτρια πρέπει να έχουν ενσυναίσθηση και κοινωνική ευαισθησία και όχι να ζουν περίκλειστοι στον εγωιστικό τους μικρόκοσμο.