Aν υπήρχε τρόπος να σου εξηγήσω αυτό που δε θέλεις να καταλάβεις, δε θα υπήρχαν πόλεμοι, δε θα υπήρχαν διαζύγια, δε θα υπήρχε τόσος σπαραγμός─ ίσως, όμως, και να υπήρχαν όλα αυτά κι ακόμη περισσότερα, αν ήμουν ένας λαοπλάνος που σου εξηγεί αυτό που δε θες να καταλάβεις, ένας όρχις συριστικός, ένας διεφθαρμένος και χειριστικός. Ίσως όλα όσα γίνονται να γίνονται επειδή τα χρήματα και τις καρέκλες οικειοποιήθηκαν λασπάνθρωποι που βρήκαν τρόπο να απομυζούν κάθε ευωδιαστό χυμό από την ύπαρξη, αφήνοντάς τη κουφάρι γρύλλου σε παχύ ιστό αράχνης.

Α, τα έντομα! Πώς πολεμάνε, πώς σπαράσσονται επί δεκάδες εκατομμύρια χρόνια χωρίς να βλάπτουν καθόλου τον πλανήτη. Εμείς κοκορευόμαστε για τις τύψεις μας που τον καταστρέφουμε, φτιάχνουμε ωραία θεατρικά έργα, γράφουμε ωραία ποιήματα και κοιμόμαστε σαν κοπρολάγνοι σε αποχωρητήρια.

Στο βάθος δεν μπορώ να διαλέξω ανησυχία. Το απεμπλουτισμένο ουράνιο στο νερό, οι Τούρκοι, όλο προβλήματα, προβλήματα, προβλήματα. Κάποτε κοιτούσα το πλαστικό καλαμάκι και χαλάρωνα, σαν κάτι να σήμαινε ο παγωμένος καφές κάτω από τον ήλιο. Τώρα με το χάρτινο καλαμάκι βιάζομαι να πιω, γιατί το χάρτινο καλαμάκι λειτουργεί σαν κλεψύδρα μιας απόλαυσης που χάνεται.

Το χάρτινο καλαμάκι λιώνει μαζί με τα παγάκια. Κι εγώ πια δεν μπορώ να κοιμηθώ. Μόνο κάτι μουρμουρίζω μες στον ύπνο μου, κάτι για τους Τούρκους, κάτι για τον καβαλάρη του φτερωτού αλόγου, κάτι ισλαμοφοβικό. Μουρμουρίζω για να μη με συλλάβουν. Τώρα πια έχουν όλα με νόμο απαγορευθεί.

“Excrament!
That’s what I think of Dr. J. Evans Pritchard, PhD”
O Robin Williams στο φιλμ Dead Poets Society

Ήμουν, νομίζω, τριτοετής στο Πανεπιστήμιο, όταν διάλεξα να παρακολουθήσω το μάθημα «Διδακτική της Βιολογίας». Μια ολόκληρη διάλεξη, θυμάμαι, ήταν αφιερωμένη στην αξία των εποπτικών μέσων κατά την πραγματοποίηση του μαθήματος και στο πώς η εικόνα βοηθά το μαθητή να εμπεδώσει τα παραδιδόμενα.

Χωρίς να διαφωνώ, σήκωσα το χέρι μου για να αντιδράσω. Δε θυμάμαι όλα όσα είπα, όμως θυμάμαι γιατί τα είπα: από βαθεία πεποίθηση ότι η παρουσία του δασκάλου στον πίνακα είναι τέχνη, και ως τέχνη, δεν αναλύεται, όσο κι αν οι ακαδημαϊκοί προσπαθούν να τη μετρήσουν.

«Μία από τις πιο διάσημες φωτογραφίες του Μάη του ‘ 68» έγραφε σε ένα κείμενό του ο Οδυσσέας Ιωάννου, «είναι η φωτογραφία, από διαδήλωση στο Παρίσι, της πανέμορφης Μαριάν, στους ώμους του καλού της, κρατώντας την σημαία του Βιετνάμ. Το 1997 η εφημερίδα “Le Monde” αποκάλυψε πως η συγκεκριμένη φωτογραφία ήταν στημένη. Η Μαριάν ήταν μοντέλο, γόνος πλούσιας οικογένειας και είχε λάβει σαφείς οδηγίες από τον φωτογράφο για το ύφος και την πόζα της. Έπρεπε, πέρα από κούκλα, να δείχνει σοβαρή και αποφασισμένη».

Πενήντα χρόνια μετά, η φωτογραφία της Ουκρανής έξω από το μαιευτήριο, ακόμα κι αν είναι κατασκευασμένη, ακόμα κι αν έλαβε σαφείς οδηγίες από τον φωτογράφο, ακόμα κι αν ειναι φωτογενής (μοντέλο κι αυτή) απεγνωσμένη και πειστική, ακόμα κι αν η «αποκάλυψη» έγινε ταχύτατα, δεν ανήκει στην ίδια πλευρά της «προπαγάνδας».

Δεν ανήκει, όχι γιατί δεν υπερασπίζεται το ίδιο ιδανικό, έστω και από τον αντίθετο -αυτή είναι η «πρόοδός μας» – δρόμο. Δεν ανήκει γιατί εμείς, οι αποδέκτες της, είμαστε πια άλλοι.
Είμαστε αυτοί που όταν δίπλα μας αναπνέει μια τέτοια οδυνηρή πραγματικότητα, εκπνέουμε αυτοθαυμασμό που δεν πιαστήκαμε «κορόιδα».
Είμαστε αυτοί που δεν μπορούμε πια να πιστέψουμε σε κάτι ακόμα κι αν μάθουμε ότι για κάποιους λόγους «έπρεπε» να είναι fake.
Και «η τιμωρία του ψεύτη δεν είναι ότι δεν τον πιστεύουν, αλλά ότι αυτός δεν μπορεί να πιστέψει κανέναν» (George Bernard Shaw).

Αν κάποιος δει μια φωτογραφία του παρελθόντος της συντρόφου του και συνειδητοποιήσει ότι τα δόντια της κάποτε βγήκαν σε διπλή σειρά στην άνω γνάθο, ότι, δηλαδή, το στόμα που τόσον καιρό τον έλκυε δεν είναι παρά το προϊόν της ορθοδοντικής, μπορεί να νιώσει ένα τσίμπημα, μιαν ορισμένη όχληση, αλλά όχι κάτι το σπουδαίο. Η ζωή θα συνεχιστεί χωρίς δράματα. Αν, όμως, κάποιος συνειδητοποιήσει ότι η σύντροφός του κάποτε είχε ή έχει πέος (ο Stephen Rea, ας πούμε, στο The Crying Game) τότε μπορεί να ξενυχτήσει δίπλα από τη λεκάνη μετεωριζόμενος. Γιατί τέτοια διαφορά (αν όντως η διαφορά είναι τέτοια και δεν τη φαντάζομαι); Μα, διότι η πατριαρχική κοινωνία, τα νεοφιλελεύθερα μοντέλα, ο παγκόσμιος φασισμός του καπιταλισμού προγραμμάτισαν αυτόν τον άνθρωπο, θα πεις, κουτσαβάκη, να αποστρέφεται την ομοφυλοφιλία πολύ περισσότερο από ό,τι να αποστρέφεται τα στραβά δόντια. Τι θα γίνει, όμως, ωρέ κουτσαβάκη, αν προβληθούν σε βρέφη φωτογραφίες ατόμων του ίδιου φύλου και του άλλου φύλου, προεπιλεγμένες ως ελκυστικές από ενήλικες, και μετρηθεί ο χρόνος προσήλωσης των βρεφών σε αυτές; Ένα αρσενικό νοεγνό θα κοιτάζει με την ίδια διάρκεια μια ημίγυμνη φωτογραφία του Σάκη Ρουβά και μια ημίγυμνη φωτογραφία της Μαρίας Κορινθίου; Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι αν υπήρχε θεός, θα είχε εκδώσει αυτός την ταυτότητα φύλου, που καμία σχέση δεν έχει με την κοινωνιολογία, το φεμινισμό, την πατριαρχία ή το φιλελευθερισμό, και απόλυτη και μονοσήμαντη και αποκλειστική και ερωτική μόνον με τη βιολογία; Έχεις σκεφτεί ότι ακόμη κι οι διαβαθμίσεις της αποστροφής έχουν περισσότερη σχέση με τη γενετική παρά με τα εξώφυλλα του Nitro;

Και τότε γιατί υπάρχει η ομοφυλοφιλία; Ίσως γιατί οι ομοφυλόφιλοι κάνουν παιδιά─ ή, ίσως, επειδή, επιγενετικά, ευνοείται υπό ορισμένες συνθήκες. Όταν αναλυθεί επαρκώς η φυσιολογία και η γενετική της ομοφυλοφιλίας, και η αλήθεια δεν είναι μες στο φάσμα που αδρομερώς περιέγραψα, πέταξε την επιστολή αυτή στα σκουπίδια, κουτσαβάκη, γιατί την έγραψε ένας ανόητος.

Είχε, άραγε, σκεφτεί ο Jim Morrison γιατί έβγαλε τα μάτια του ο Οιδίπους; Σίγουρα, αφού mother I wanna… Πόσο πιθανό είναι, όμως, να είχε σκεφτεί ότι η πιθανότητα ευρέσεως θανατογόνων γονιδίων (ή γονιδίων που δεν ευνοούν την επιβίωση) σε ομοζυγωτική κατάσταση στα παιδιά που προέρχονται από αιμομικτικές σχέσεις είναι σημαντικά αυξημένη σε σχέση με αυτήν των παιδιών που προκύπτουν από διασταυρώσεις μεταξύ μη συγγενών; Μα καλά, έρχεται μια πιθανότητα ευρέσεως γονιδίων σε ομοζυγωτική κατάσταση να εξηγήσει το αρχαιοελληνικό δράμα, την παγκόσμια ηθική επιταγή της καταδίκης των αιμομικτικών σχέσεων, το καθολικό ταμπού της αιμομιξίας;
Ε τι λέμε τόσην ώρα, ωρέ κουτσαβάκη. Μα τότε γιατί οι βασιλιάδες αναπαράγονται μεταξύ τους; Γιατί θέλουν να κάνουν αυτό που κανείς άλλος δεν επιτρέπεται να κάνει. Αυτό η ανθρώπινη βιολογία μπορεί να το επιτρέψει, κι αν θέλουμε να του δώσουμε όνομα, μπορούμε να το πούμε «πλαστικότητα της συμπεριφοράς». Παρά την όποια πλαστικότητα, όμως, η βιολογία δε θα επιτρέψει ποτέ την αιμομιξία σε μεγάλη κλίμακα ούτε θα βοηθήσει τους γαλαζοαίματους να ξεγλιστρήσουν από το γενετικό εκφυλισμό που εκπορεύεται της αιμομιξίας.

Αίσχος! Αυτό είναι γενετικός ντετερμινισμός.

Όχι, ωρέ κουτσαβάκη. Γενετικός ντετερμινισμός είναι η αντίληψη πως όλα είναι γενετικώς καθοριζόμενα. Ποιος σου είπε ότι στη βιολογία όλα καθορίζονται από τη γενετική; Θα ψηλώσει κάποιος που δε διατρέφεται σωστά; Θα πάρει το Νόμπελ κάποιος με IQ 280 που τον ανατρέφουν χιμπατζήδες σε κάποια αφρικανική βουνοκορφή; To χρώμα του άνθους είναι σε όλες τις θερμοκρασίες ίδιο; Όχι, κουτσαβάκη. Δεν είναι όλα γονίδια. Όλα, όμως, είναι γονίδια και περιβάλλον. Με τα γονίδια και το περιβάλλον μπορείς να καταλάβεις όλους τους φαινοτύπους─ και με το χρόνο, να προσδιορίσεις και την καταγωγή τους. Τι δουλειά, ας πούμε, έχει το πενταδακτυλικό άκρο μες στο πτερύγιο της φάλαινας; Απομεινάρι είναι, ωρέ κουτσαβάκη. Το ’χει αυτό ο χρόνος: να αφήνει απομεινάρια στο σώμα των οργανισμών μα και στο κορμί των ειδών οργανισμών.

Κι ο μαρξισμός; Υπέροχη θεωρία, λανθασμένο είδος. Γιατί; Γιατί αν φτιάχνεις ένα αυτοκίνητο για το καλό της ανθρωπότητας ή του κόμματος, το πολύ πολύ να είναι Lada Niva που μυρίζει βενζίνη μες στην καμπίνα, ωρέ κουτσαβάκη. Γιατί θα το οδηγείς την ώρα ακριβώς που θα πουλούσες και την ψυχή σου στον Ζέμιελ για μια βόλτα με ένα αυτοκίνητο, το οποίο κάποιος κατασκεύασε μόνο και μόνο για να βγάλει λεφτά, ωρέ κουτσαβάκη.

Και το μέλλον; Δε μας περιέχει, ωρέ κουτσαβάκη. Αντί να αφήσουμε τη μισή γη ήσυχη, εμείς θα την καταπιούμε ολόκληρη για να βγάλουμε λεφτά.

Για να βγάλουμε λεφτά, αδελφέ μου.